torsdag 27. juni 2013

Utan nett, men nett...

"Skipper på eiga skute"...

"Fisken var lat og sei"....

Merkeleg kor hjelpelaus ein blir utan nett. Nextgentel skulle visst oppgradere nettet hjå oss i går. Det medførte sjølvsagt problem. Eg hadde nær sagt at dette er meir regelen enn unntaket. Tekniske oppgraderingar er nokre tekniske greier. Alt blir nok raskare og betre "når det får litt tid på seg", men først må ein gjennom ein periode med problem. Så i går var det denne dagen.

No snakkar eg sjølvsagt greitt med meg sjølv i slike situasjonar. Tolmod er ein dyd (jmfr. bloggen nedanfor om Kristine). Verre er det med Peter (13). Internett er ei like stor sjølvfylgje som at det er straum i stikkontaktane. Vi som fekk oppleve at fjernsynet kom, og at det landa menneske på månen, ser vel litt annleis på det.

"Utan mat og drikke"....

Vel, utan nett får ein betre tid til andre ting. Nettet stel tid. Det er ikkje til å kome vekk i frå. Men tida ein har fått utdelt er no der. Den går sin gang. Anten ein vil eller ei. Å gjere absolutt ingenting, har eg funne ut er komplett umogeleg. For ein GJER alltid på noko. Om ikkje anna enn å sjå ut i lufta.

Eg handla nytt tauverk til båten hin dagen. Så no er det på plass. Båten brukar eg i grunn ikkje noko særleg lenger (fjorden er jo fisketom...). Det er berre ein enkel liten sak, men kòstar bra avgarde. Fint for katen å kome seg ut på fjorden sommarsdagen. Fiske litt og ragge med kompisane som òg har båt. Heldigvis har eg god oversikt frå stova heime kva dei driv med nede på fjorden. Aberet med dette båtlivet er sjølvsagt prisen på bensin. Båten ligg i båthamna i Stongfjorden. Her er hamna:


Det vart no tid til ein tur på Bakkefjellet òg i går. I shorts og greier. Fantastisk flott i nordavèret. Litt vind, men sol og klårt. Halvspringing opp og god fart ned igjen. Ei rusande kjensle av endorfinar. Det er eit privilegium å springe halvnaken i fjellet sommarsdagen. Ja, eg vil nesten kalle det toppen på fridom. Der og då trur eg neppe det går an å bruke tida til noko meir fornuftig. Eg ser på dette som ei rein prising av livet i seg sjølv.

Ingen kommentarer: